De Roeiers van Trident zijn actief bezig met het opbouwen van deze nieuwe tak van onze vereniging en timmeren daarbij goed aan de weg. Naast de wekelijkse trainingen en de Altena Regatta staan er ook regelmatig pleziertochtjes op het programma waarbij de Willem van Oranje op de trailer meegenomen wordt om in een nieuwe omgeving de spieren te trainen en kennis te maken met andere liefhebbers van deze gezonde en gezellige buitenactiviteit.
Omdat watersport niet alleen een zomerse aangelegenheid is werd afgelopen januari de Snerttocht gevaren: een roeitocht door de Biesbosch die ook in deze tijd een prachtig gebied is. Al vroeg in de ochtend maakten Wiljo, Arja, Fientje, Cris, Josien en Peter zich op om naar de Selevia Hoeve te vertrekken. Deze manage is gelegen in de Noordwaard, een gebied dat ontwikkeld is in het kader van Ruimte voor de Rivier en heeft meer te bieden dan paardensport alleen. Ook het toerisme word door hen een warm hart toegedragen en de roeiers waren dan ook van harte welkom om hier te verzamelen en de Skiffs te water te laten. In totaal waren er 12 teams, onder andere uit Woudrichem, Nijkerk, Willemstad, Oudendijk en natuurlijk Wijk en Aalburg. Speciale gasten waren een paar Spanjaarden die in hun thuisland ook een Skiff willen bouwen en hier inspiratie en contacten op kwamen doen.
Hoewel het die nacht nog gevroren had en er overal nog ijs en sneeuw lag zat de stemming er vanaf het begin goed in. In thermokleding en drie lagen truien had niemand het koud en werden de Skiffs met vereende krachten met de hand te water gelaten. Alle teams hielpen elkaar, van concurrentie was geen sprake.
Zonder natte voeten kon iedereen daarna aan boord stappen en vertrokken we vol goede moed de koude Biesbosch in die haar schoonheid nog verborgen hield in een witte mist. Wiljo zat inmiddels aan boord van de Flying Dutchman uit Willemstad. Die hadden een mannetje te kort en geheel in lijn met de onderlinge solidariteit hielp hij hen uit de brand.
Al snel bracht echter het zonnetje door en werden we getrakteerd op mooie vergezichten. Ingespannen werd er doorgeroeid: het tempo lag niet echt hoog maar wel constant zodat er toch een behoorlijke inspanning geleverd moest worden. Onderwijl was er echter volop gelegenheid om van de mooie omgeving te genieten. Het voordeel van dit jaargetijde is dat er nog niet veel recreanten zijn zodat ons gezelschap voornamelijk bestond uit verbaasde watervogels.
Omdat het zonnetje stilaan toch wat feller werd, kregen de roeiers van de Willem van Oranje het al snel warm en gingen de jassen uit. Onderwijl roeiden de overige Skiffs stug door zodat wij en kleine achterstand opliepen. Dit deerde ons totaal niet omdat we nu nog meer konden genieten van het winterse landschap: de kale bomen, omzoomd door bruin riet met daar tussenin nog de sneeuw van de afgelopen dagen waren een schilderachtig decor waar iedereen zichtbaar van genoot.
Toen de honger en de dorst toch enigszins hun tol begonnen te eisen werd de Willem van Oranje even stilgelegd voor een kleine pauze. De rugzakken kwamen tevoorschijn en we genoten van de gevulde koeken van Fientje die ook voor een kan koffie had gezorgd. Samen met de warme chocomel van Peter was dit een echt stukje Quality Time.
Om niet te veel achterop te raken roeiden we daarna stevig door om vanaf het Spijkerboor het Slootje van Sint Jan in te schieten. Dit is een smal stukje vaarwater waar haarspeldbochten en overhangende begroeiing het uiterste vergden van de stuurman. Maar gelukkig konden we zonder stukken het Brugje van Sint Jan bereiken waar in de roeiers keurig op tijd hun riemen langszij lieten hangen zodat we ook daar heelhuids onderdoor konden gaan.
Na het brugje werd het water snel weer breder en konden we in het zonnetje via het Middelste Gat van de Plomp naar het Stroomgat varen om daar de Amer op te schieten. In het Gat van de Kerksloot meerden we af aan een steiger om daar even de benen te strekken en van de organisatie een broodje zuurkool met worst te krijgen. Samen met de koffie ging deze warme snack er wel in bij de aanwezige roeiers.
Nadat we de aanwezige begroeiing van de nodige natuurlijke bemesting hadden voorzien ging de tocht verder in de richting van het Gat van de Vloeien. Wiljo zat inmiddels weer in de Willem van Oranje en gooide er meteen de snelheid goed in. Willemstad werd nu geholpen door Fientje.
In het Gat van de Slek werd het weer wat nauwer maar ook hier leverde het geen problemen op. Echt krap werd het pas in het Buiten Kooigat. Hier ontkwamen we er niet aan om met de riemen af en toe wat riet aan te tikken. Maar omdat we de harde takken wisten te vermijden leverde dit gelukkig geen schade op. Voordeel van het koude jaargetijde was dat we ook geen tegenliggers hadden, anders zou het wel lastig zijn geworden. Intussen was het zonnetje verdwenen en werd het weer mistig en kouder. Op de Ruigt werd het voor Peter toch te fris. Hij had de hele tijd aan het roer gezeten en begon nu toch echt te rillen van de kou. Gelukkig was Cris meteen bereid om van plaats te ruilen zodat hij zich nu warm kon roeien.
Chris navigeerde ons via de ruigt en het Gat van Paulus weer naar het Steurgat waar we bijna de afslag naar de Seleviahoeve misten. Onze achterstand van het eerste dagdeel hadden we intussen aardig ingelopen en we kwamen als een van de eersten aan wal. De boten werden weer door iedereen met de hand op de trailers getild waarna er een Jeep nodig was om iedereen uit de inmiddels ontdooide graskant te trekken.
Dit verliep allemaal voorspoedig zodat we al snel in de warme kantine van de Seleviahoeve zaten te genieten van een drankje en een stevige kop erwtensoep. De onderlinge contacten tussen de verschillende teams werden aangehaald en het was al snel heel gezellig.
Na het eten was er een presentatie van de aanwezige Spanjaarden die een met beeldmateriaal ondersteund verhaal hielden over hun project in Spanje: ze waren bezig met de bouw van 2 Skiffs in het kader van een Europees project. Iedereen uit de lidstaten was welkom om een tijdje mee te komen bouwen aan de Skiffs zodat we later wellicht uitwisselingen of wedstrijden konden houden met deelnemers uit de hele EU. Hoewel hun Engels wat te wensen overliet was het een interessant verhaal waar aandachtig naar geluisterd werd.
Na nog een afsluitend woordje door de organisatie ging iedereen moe maar voldaan naar huis.
Peter Vos