Na het nodige rekenwerk kwam dan eindelijk het hoge woord eruit: de Maaserati’s, onder de bezielende leiding van captain Clovis, hadden Eeuwige Roem vergaard. Ons team, VaarTuig, was ‘the best of the rest’ – een prestatie, vonden wij, aangezien onze gemiddelde leeftijd een generatie hoger lag dan die van de winnende bikkels. Nu hadden we ook wel flink in die zilveren plak geïnvesteerd, met intensieve hoogtetraining in Mexico, diverse weken Papendal en de nodige hei-sessies.
Ons motto? “Niks spel, KNIKKERS!”, dus individuele talenten werden zorgvuldig benut. Zo ging Suzan Wink (7 jaar) met haar tie-dye setje los op een stapel T-shirts en voilà, een unieke teamoutfit. Met een Ed en twee Willems in het team lag een bever als joker voor de hand.
Toen die vrijdagavond – live! – de haven inzwom, was het onderdeel ‘mooiste joker’ natuurlijk in de tas. Het snode plan om onze joker in te zetten op onze joker, betaalde zich de volgende avond dan ook uit! En met Ed en Willem Bever aan boord kon onze Fabeltjeskrant-playbackact – gechoreografeerd door Juffrouw Ooievaar alias Jolanda van Hoek (jaren bij de majorettes gezeten) – gewoon niet mislukken.
De quiz? Als recent geïmporteerde Hagenees vreesde ik de lokale kennisvragen, maar met Willem Lubbers en Jacomijn van Berkel hadden we Deel I én Deel II van De Wandelende Dorpsencyclopedie aan de tafel zitten.
Ook op het nautische vlak liet VaarTuig zich niet onbetuigd. Peter Vos peddelde ons met het verstand op nul en de blik op oneindig vrijwel eigenhandig naar overwinningen bij het touwtrekken.
Bij het landvastwerpen werd nog eens duidelijk dat je in een sluis écht Willem Hornstra bij je wilt hebben.
Josien Wink leek tijdens het ringsteken wel vastgelijmd aan die SUP – niet uit haar evenwicht te krijgen!
En Henk Kleinloog en Ed van der Geest boorden onvermoede roeitalenten aan, dus wij wilden na het passeren van de finishlijn eigenlijk vriendelijk wuiven naar het publiek en gewoon doorroeien naar Heusden om die geleende skiff effe terug te brengen. Eitje! Was niet nodig, want reeds geregeld, zo bleek.
Enfin, bij het kussengevecht kwam de killersmentaliteit van VaarTuig boven: Willem H. en ik troffen mini-mensjes, maar no mercy! “Duik je er zelf in, of wil je een ongenadige draai om je oren?” Henk oogt niet alleen als een knuffelbeer maar is dat ook en gunde de tegenstander ook wat. Fair play, maar daar zijn grenzen aan.
Dus we zochten en vonden wat mazen in het spelreglement en waren van zins het ‘zaklopen in een bigbag’ uit te voeren met de bigbag over het hoofd en de beentjes lekker vrij. Dat feest ging helaas niet door. Iets met ‘de geest van de wet en niet de letter’. Verplicht hupsen en toen gingen de jaren tellen… ka-pot!
Team VaarTuig is diep, ik mag wel zeggen héél diep gegaan tijdens deze Lustrumweek. Maar onze inspanningen vallen in het niet bij het werk van de organisatie. Aan ieder detail was gedacht: per onderdeel waren zelfs de ideale weersomstandigheden geregeld. Chapeau! De onvolprezen dames achter de bar hielden het hoofd en de blikjes koel. En de wedstrijdleiding was streng maar rechtvaardig (Corné, vergeet je niet effe een Tikkie te sturen?).
Tot over 4 jaar!
Namens team VaarTuig,
Simone van Heiningen